2/22/25: 

I wish everyone understood that the meaning of life is nothing but giving meaning to life itself!

This world and the next may fade into nothingness, but what truly matters is that others will remain to carry your torch, illuminating the city as they walk. It is through them that our existence gains significance, for they are the ones who continue our legacy. My hands, my face, and my muscles—what importance do they hold if they decay and vanish? What truly matters are my thoughts, for they possess the power of life, and only others can carry them forward after me.

Unfortunately, thought is shaped only by the thoughts that follow, for the preceding ones are always incomplete, and awareness is an ever-evolving process. Therefore, when it comes to the well-being of others, particularly the youth and those shaping the future, clinging to blind loyalty at the cost of intellectual integrity is not only foolish but disgraceful. Beware, for life is so fleeting that it is sheer folly to be deceived by the lies of a self-proclaimed leader, who stands as the greatest obstacle to the intellectual revolution of the people.

—

کاش همه می‌دانستند که معنای زندگی چیزی جز معنابخشی به آن نیست!

این دنیا و آن دنیا شاید به باد روند، اما آنچه ارزشمند است، کسانی هستند که باقی می‌مانند تا چراغ تو را در دست گیرند و در شهر بگردانند. از همین‌جاست که وجود دیگران اهمیت پیدا می‌کند، زیرا تنها آنان می‌توانند ادامه‌دهنده راه تو باشند. دستان من، چهره و اندام من، چه اهمیتی دارند اگر بپوسند و از بین بروند؟ آنچه ارزش دارد، اندیشه‌های من است، چرا که جان دارند، و تنها دیگران می‌توانند پس از من آن‌ها را ادامه دهند.

متأسفانه، اندیشه را تنها اندیشه‌ای که پس از آن می‌آید کامل می‌کند، چرا که آنچه پیش از آن بوده همواره ناقص است و آگاهی، فرایندی همواره در حال تکامل است. بنابراین، هنگامی که سخن از خیر و مصلحت دیگران، به‌ویژه جوانان و آینده‌سازان، به میان می‌آید، پایبندی کورکورانه به وفاداری، آن هم به قیمت فروختن تفکر و اندیشه، نه تنها احمقانه، بلکه ننگ‌آور است. هشدار که این زندگی چنان گذراست که باور دروغ‌های رهبر خودخوانده، که بزرگ‌ترین سد در برابر انقلاب فکری مردم است، چیزی جز حماقت نیست.

2/19/25: 

The Roll of a Political Leader

✍️ Written by: Victoria Azad

Political leadership is not just about fame and influence but requires responsibility in organizing, guiding, and driving real change. The article highlights key duties of an effective leader, particularly in addressing Iran’s leadership crisis:

1. Setting a clear vision and strategy – A leader must have a concrete plan and roadmap for achieving desired changes.

2. Building and maintaining public trust – Transparency, honesty, and consistency are crucial to gaining people’s confidence.

3. Organizing the masses into a structured movement – Turning passive supporters into an active, coordinated force is essential.

4. Crisis management and strategic decision-making – Leaders must make rational decisions and avoid emotional reactions.

5. Countering propaganda and psychological warfare – Raising awareness and taking firm stances against misinformation.

6. Promoting unity and preventing divisions – Managing conflicts and fostering collaboration among like-minded forces.

7. Effective engagement with media and the international community – Offering practical solutions rather than empty rhetoric.

8. Upholding ethical standards – Avoiding ego-driven leadership and personal glorification.

9. Prioritizing the public good over personal interests – Ensuring leadership is not exploited for financial or political gains.

10. Turning words into action – Avoiding empty promises and aligning deeds with declarations.

The author argues that many current political figures lack real strategy and merely occupy political space, preventing genuine leaders from emerging. However, history shows that in times of crisis, capable and independent leaders will rise as viable alternatives.

—

وظایف یک رهبر سیاسی

✍️ نوشته: ویکتوریا آزاد

رهبری سیاسی فقط به شهرت و نفوذ محدود نمی‌شود، بلکه نیازمند مسئولیت‌پذیری در سازماندهی، هدایت و ایجاد تغییرات واقعی است. این مقاله وظایف کلیدی یک رهبر موفق را برای حل بحران رهبری در ایران بررسی می‌کند:

1. تعیین چشم‌انداز و استراتژی روشن – رهبر باید نقشه راه مشخصی برای دستیابی به تغییرات داشته باشد.

2. جلب و حفظ اعتماد عمومی – شفافیت، صداقت و پایبندی به اصول برای جلب اعتماد مردم حیاتی است.

3. سازماندهی نیروهای مردمی به یک جنبش منسجم – افراد منفعل باید به یک نیروی هماهنگ و فعال تبدیل شوند.

4. مدیریت بحران و تصمیم‌گیری استراتژیک – رهبر باید از واکنش‌های احساسی پرهیز کرده و تصمیمات سنجیده بگیرد.

5. مقابله با تبلیغات و جنگ روانی دشمن – آگاهی‌بخشی و موضع‌گیری قاطع برای خنثی‌سازی حملات ضروری است.

6. ایجاد اتحاد و جلوگیری از تفرقه – مدیریت اختلافات و تقویت همگرایی میان نیروهای همسو ضروری است.

7. تعامل مؤثر با رسانه‌ها و جامعه بین‌المللی – ارائه راهکارهای عملی به جای شعارهای کلیشه‌ای.

8. پایبندی به اصول اخلاقی – جلوگیری از خودپرستی و فردمحوری که مانع موفقیت بلندمدت می‌شود.

9. در اولویت قرار دادن منافع عمومی بر منافع شخصی – استفاده نکردن از موقعیت رهبری برای منافع فردی.

10. تبدیل سخنان به عمل – پرهیز از وعده‌های بی‌پشتوانه و تطابق عملکرد با ادعاها.

نویسنده معتقد است که بسیاری از چهره‌های سیاسی کنونی بدون برنامه و استراتژی واقعی، تنها فضای سیاسی را اشغال کرده‌اند. اما تاریخ نشان داده که در شرایط بحرانی، رهبران مستقل و شایسته به عنوان آلترناتیوهای واقعی ظاهر خواهند شد.

2/15/25: 

Iran stands on the brink of a nationwide uprising, and the regime is desperately trying to induce a premature reaction.

Hyperinflation is imminent, and soon we will witness an outpouring of public anger across the country. We must remain vigilant, prepared to seize the right moment. From experience, we know that the regime aims to provoke isolated, premature unrest, using controlled and limited disruptions. By leveraging opposition-like media to spread news of arrests and violence, they seek to instill fear in the people before a true uprising can take shape.

The Iranian nation will soon require strong, experienced provincial and local leaders to guide the movement on the ground. It is crucial that you do not expose yourselves unnecessarily, as identification and suppression are among the regime’s primary tactics.

Our eight years of continuous struggle have shown that isolated urban or even provincial uprisings are vulnerable to failure. To succeed, we must extend the movement nationwide, ensuring that the regime’s security forces are unable to control or suppress it.

Be mindful that the regime is playing both the aggressor and the manipulated party. Do not fall for outdated tactics employed by its forces and infiltrators posing as opposition figures. Stay united and strategic in your actions.

—

ایران در آستانه‌ی یک قیام سراسری قرار دارد و رژیم در تلاش است تا واکنشی زودرس را تحریک کند.

ابرتورم در راه است و به‌زودی شاهد موج خشم مردم در سراسر کشور خواهیم بود. ما باید هوشیار باشیم و در کمین فرصت مناسب بنشینیم. تجربه نشان داده که رژیم به‌دنبال ایجاد ناآرامی‌های پراکنده و زودهنگام است تا با کنترل و محدودسازی آن، از طریق رسانه‌های براندازنما، با انتشار اخبار بازداشت و سرکوب، ترس را در میان مردم گسترش دهد و قیام واقعی را پیش از شکل‌گیری سرکوب کند.

ملت ایران به‌زودی برای هدایت میدانی قیام سراسری به حضور شما رهبران استانی و محلی که تجربه‌ی حضور در قیام‌های پیشین را دارید، نیاز مبرم خواهد داشت. ضروری است که بی‌دلیل خود را در معرض شناسایی و خطر قرار ندهید.

هشت سال مبارزه‌ی شبانه‌روزی ما ثابت کرده که قیام‌های محدود شهری یا حتی استانی، مستعد شکست هستند. بنابراین، باید تلاش کنیم تا این حرکت را به سراسر ایران گسترش دهیم تا نیروهای سرکوبگر رژیم نتوانند آن را کنترل یا سرکوب کنند.

به‌هوش باشید که این روزها رژیم نقش مهاجم و قربانی را هم‌زمان بازی می‌کند. فریب تاکتیک‌های کهنه‌ی سپاه و عوامل نفوذی که خود را به‌عنوان مخالف جلوه می‌دهند، نخورید! با اتحاد و تدبیر، مسیر درست را دنبال کنید.

2/13/25: 

Is the purpose of the Reformists-led gathering in front of the University of Tehran tomorrow truly sinister?

At first, they used the lifting of Mir-Hossein and his wife’s house arrest as a pretext. Then, they shifted their narrative, claiming that the purpose of the February 14th gathering is to demand the release of political prisoners.

We must not allow the Reformists to manipulate public emotions and create a false wave of protest. At a time when people across Iran are preparing for a major uprising, they seek to divert and hijack this movement by introducing an irrelevant demand such as Mir-Hossein’s release from house arrest.

—

آیا هدف اصلاح‌طلبان از تجمع فردا مقابل دانشگاه تهران واقعاً نیتی اهریمنی دارد؟

در ابتدا، رفع حصر میرحسین و همسرش را بهانه کردند، اما سپس مسیر خود را تغییر داده و ادعا کردند که هدف تجمع ۲۵ بهمن، آزادی زندانیان سیاسی است.

نباید اجازه دهیم که اصلاح‌طلبان با سوءاستفاده از احساسات مردم، موجی کاذب از اعتراض ایجاد کنند. در شرایطی که مردم سراسر ایران خود را برای قیامی بزرگ آماده می‌کنند، آنان با مطرح کردن خواسته‌ای فرعی مانند آزادی میرحسین از حصر، قصد دارند این حرکت را منحرف و مصادره کنند.

2/13/25: 

Lessons for Success in the #Fourth_Uprising

To achieve victory in the #Fourth_Uprising, we must first understand the reasons behind our past failures in the psychological and soft warfare orchestrated by the Islamic regime, with its foreign media outlets as key enforcers. We can no longer allow them to defeat us using networks like Manoto and Iran International. It is crucial to recognize how the regime deploys targeted propaganda through these platforms and social media so that we can preemptively counter their tactics.

The #Fourth_Uprising will not meet the same fate as previous movements if it is an uprising of awareness. Dedicate some time to reading independent analyses of the Constitutional and 1979 movements, which, despite their appearances, never truly led to a revolution in Iran. By understanding their failures—rooted in the dualism of clergy and monarchy—you can step into the streets with a fortified mindset.

To all my comrades still in the phase of passive resistance and unarmed struggle: the time has come to breathe new life into Iran, a goal that will only be realized by neutralizing the agents of entrenched reactionary forces. Political freedom fighters must, alongside street battles against the regime, maintain an unrelenting commitment to enlightenment, ensuring that ignorance does not once again derail our revolution of consciousness.

—

درس‌هایی برای موفقیت در #قیام_چهارم

برای پیروزی در #قیام_چهارم، باید ریشه‌های شکست‌های گذشته خود را در جنگ‌های روانی و نرم که جمهوری اسلامی با رسانه‌های برون‌مرزی خود به‌کار می‌گیرد، بشناسیم. دیگر نباید اجازه دهیم که ما را با تلویزیون‌هایی مانند من‌وتو و ایران‌اینترنشنال شکست دهند. باید درک کنیم که رژیم چگونه از این رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی برای عملیات روانی بهره می‌برد تا بتوانیم به‌موقع آن‌ها را خنثی کنیم.

#قیام_چهارم هرگز سرنوشتی مشابه قیام‌های قبلی نخواهد داشت، مشروط بر آن‌که قیامی آگاهانه باشد. چند ساعت زمان بگذارید و مقالات مستقل درباره مشروطه و ۵۷ را بخوانید—جنبش‌هایی که هیچ‌یک به انقلاب واقعی در ایران ختم نشدند. با تحلیل دلایل شکست آن‌ها، که ریشه در دوگانه شیخ و شاه داشت، می‌توان با آگاهی و ذهنی مسلح به خیابان آمد.

به تمامی همراهانم که هنوز در مرحله مقاومت مدنی و غیرمسلحانه هستند: زمان آن رسیده که جان تازه‌ای به ایران ببخشیم، امری که جز با مقابله قاطع با عوامل ارتجاعی ممکن نخواهد شد. براندازان سیاسی باید همزمان با مبارزه خیابانی علیه رژیم، رسالت روشنگری را نیز حفظ کنند تا بار دیگر جهالتِ حاکم بر ایران مسیر انقلاب شعور را منحرف نکند.

2/10/25: 

For the past ten days, the people of Iran have been poised for a major uprising. However, security forces—often aligned with so-called “reformists”—have diverted the attention of genuine opposition forces by amplifying the presence of certain opportunistic groups abroad. After seven years of complete inaction, these elements now seek to exploit public outrage and the severe economic crisis for their own gain, attempting to hijack the Fourth Uprising and claim it as their own.

It is no coincidence that, amid skyrocketing inflation and widespread public anger, a sudden focus has emerged on Mir-Hossein Mousavi’s house arrest, with certain factions advocating for his release under the guise of a seemingly moderate social movement. This strategy, orchestrated by the regime’s think tanks, aims to identify and neutralize emerging opposition leaders.

Furthermore, the unexpected alignment of even traditionally anti-monarchy media outlets in promoting this narrative serves a clear purpose: to distract genuine opposition forces from the regime’s core agenda inside the country.

—

مردم ایران ده روز است که آماده‌ی یک خیزش بزرگ هستند، اما نیروهای امنیتی – که در همسویی با جریان موسوم به اصلاح‌طلبان عمل می‌کنند – تلاش دارند با برجسته‌سازی برخی جریان‌های فرصت‌طلب در خارج از کشور، توجه براندازان واقعی را منحرف کنند. پس از هفت سال سکون و انفعال مطلق، اکنون این نیروها قصد دارند از خشم عمومی و بحران اقتصادی شدید برای منافع خود بهره‌برداری کرده و قیام چهارم را به نفع خود مصادره کنند.

اینکه در اوج تورم و نارضایتی عمومی، ناگهان توجه‌ها به موضوع حصر میرحسین موسوی جلب شده و برخی جریان‌ها به ظاهر با رویکردی نرم، خواستار آزادی او و سایر محصورین شده‌اند، طرحی است که اتاق فکر حکومت برای شناسایی و کنترل نسل جدید براندازان تدوین کرده است.

علاوه بر این، همسویی غیرمنتظره‌ی برخی رسانه‌های منتقد پهلوی در تبلیغ این روایت، نشان‌دهنده‌ی تلاشی سازمان‌یافته برای منحرف کردن افکار عمومی براندازان از نقشه‌ی اصلی رژیم در داخل کشور است.

2/8/25: 

Take Control of Your Mind and Free It from the Virus of Misinformation!

Lately, many people have been saying, “I forgive, but I don’t forget.” But what part of this is revolutionary? What does forgiveness mean in the midst of a war? Does it mean temporarily forgiving, only to seek revenge once a revolution succeeds? Why should anyone forgive now? If we forgive at this moment, does it mean we are accepting oppression so it can continue, while merely keeping score for later retaliation? Such statements are truly dangerous. If we forgive now, then who will carry out the revolution?

For example, we see movements urging the government to “stop executions” or campaigns like “No to executions,” which are deeply concerning. Since when do people ask a tyrannical regime for mercy during a revolution? This only weakens resistance to executions and emboldens the regime to act even more ruthlessly.

We must be mindful of what we read, what we believe, and what we say. By controlling our minds, we reclaim our agency and refuse to be manipulated by agenda-driven journalism that serves special interests.

—

با کنترل ذهن خود، آن را از ویروس‌های خبری رها کنید!

در این روزها، بسیاری از افراد می‌گویند: «می‌بخشم اما فراموش نمی‌کنم.» اما این جمله چه ارتباطی با انقلاب دارد؟ بخشش در میان مبارزه چه معنایی دارد؟ آیا این یعنی فعلاً ببخشیم تا بعد از پیروزی انقلاب انتقام بگیریم؟ چرا باید اکنون ببخشیم؟ اگر در این لحظه ببخشیم، آیا این به معنای پذیرش ظلم است تا ادامه یابد، درحالی‌که تنها وعده‌ی مجازات را برای آینده نگه داریم؟ این تفکر بسیار خطرناک است. اگر اکنون ببخشیم، پس چه کسی انقلاب را پیش خواهد برد؟

برای نمونه، برخی افراد از حکومت می‌خواهند «اعدام نکنید» یا کمپین «نه به اعدام» راه می‌اندازند، که این درخواست‌ها به‌شدت نگران‌کننده است. آیا در یک انقلاب، از حکومت استبدادی خواهش و التماس می‌شود؟ چنین حرکاتی تنها مقاومت را در برابر اعدام‌ها تضعیف کرده و حکومت را گستاخ‌تر و بی‌پرواتر می‌کند.

باید هوشیار باشیم که چه می‌خوانیم، چه چیزی را باور می‌کنیم، و چه سخنی بر زبان می‌آوریم. با کنترل ذهن خود، باید دوباره اختیار آن را به دست بگیریم و اسیر روزنامه‌نگاری جهت‌دار و منفعت‌طلب نشویم.

2/4/25: 

I have repeated this many times and I emphasize once again that not only Trump, but no head of state anywhere in the world is truly concerned about the fate of the Iranian people. That is simply the nature of politics.

Do not be misled by media propaganda and so-called opposition groups; in the end, it is you who must take responsibility for your own destiny.

Do not allow a group of opportunists to profit from your emotions.

The people of Iran have no alternative but to join those political forces ready to confront the regime and seek retribution, as this is the only path to overthrowing the current system.

بارها گفته‌ام و دوباره تأکید می‌کنم که نه فقط ترامپ، بلکه هیچ رئیس دولتی در هیچ نقطه‌ای از جهان واقعاً نگران سرنوشت مردم ایران نیست و طبیعت بازی سیاست هم همین را ایجاب می‌کند.

در دام تبلیغات رسانه‌ها و گروه‌های به‌ظاهر مخالف نیفتید؛ در نهایت شما هستید و مسئولیتی که بر عهده خودتان است.

اجازه ندهید عده‌ای فرصت‌طلب، با احساسات شما کسب‌وکار راه بیندازند.

ملت ایران هیچ راهی ندارد جز آن‌که به جریان‌ها و نیروهای سیاسی‌ای بپیوندد که آماده مقابله و انتقام از حکومت هستند؛ چرا که این تنها مسیر سرنگونی نظام فعلی است.

2/3/25: 

 Currently, a faction within the dominant capitalist establishment has devised plans for Iran’s future, aiming to steer the revolution in a direction that serves its own interests. By creating a manufactured alternative, they seek to maintain their grip on power.

We are facing three pivotal forces:

1. The internal crises within the ruling establishment, which have made the collapse of the clerical regime inevitable.

2. The strategic decisions being made in the United States.

3. The overthrow movement, which is the most influential force, as its active presence will have the greatest impact on all developments.

Members of the overthrow movement should not underestimate their role. As long as the clerical regime still roams the streets, the struggle continues with full force.

—

در حال حاضر، بخشی از ساختار سرمایه‌داری مسلط، برنامه‌هایی برای آینده ایران طراحی کرده تا انقلاب را در مسیری هدایت کند که منافع خود را تأمین نماید. آن‌ها با تعریف یک آلترناتیو ساختگی، در تلاش‌اند تا جایگاه خود را در دایره قدرت حفظ کنند.

ما با سه نیروی تعیین‌کننده روبه‌رو هستیم:

1. بحران‌های داخلی درون ساختار حاکم که فروپاشی رژیم ملاپاسداران را اجتناب‌ناپذیر ساخته است.

2. تصمیم‌گیری‌های کلان در ایالات متحده که بر تحولات تأثیرگذار است.

3. جنبش براندازی که فعال بودن آن مهم‌ترین نقش را در تغییر معادلات خواهد داشت.

اعضای حزب براندازان نقش خود را دست‌کم بگیرند. تا زمانی که رژیم ملاپاسداران در خیابان‌ها حضور دارد، مبارزه با تمام توان ادامه خواهد داشت.

2/2/25: 

 “The Dollar Has Reached 80,000 Tomans—Why Aren’t People Doing Anything?”

You’ve probably heard this sentence from your friends recently, and perhaps you’ve even said it yourself. But by saying it, you’re shifting all the responsibility from your own shoulders onto others.

“Why aren’t people doing anything?”

Well, what have you done?

Nothing—just like everyone else. You’re sitting and waiting for others to take action, just like the very people you’re questioning.

Has anyone ever asked you where this vague term “people” even comes from in the sentence “Why aren’t people doing anything?” Who are these “people” if not you and me?

Everyone’s waiting for this ambiguous idea of “the people” to act, which is exactly why no one is advancing the movement for change. The regime thrives on this passivity and confusion. The Islamic Republic does everything it can to prevent people from forming meaningful connections because it knows the one shared purpose that can unite us all is the overthrow of the regime.

To prevent that unity, they flood the media and social networks with political despair, isolating people from one another. And yet, the question remains:

“Why aren’t people doing anything?”

—

«دلار شده هشتاد هزار تومن، مردم چرا کاری نمی‌کنن؟»

احتمالاً این جمله رو این روزها از دوستانتون زیاد شنیدید، شاید هم خودتون به دیگران گفتید. اما با گفتنش، در واقع تمام مسئولیت رو از دوش خودتون برداشتید و انداختید روی دوش دیگران.

«مردم چرا کاری نمی‌کنن؟»

خب، تو چی کار کردی؟

هیچ! درست مثل بقیه. نشستی و منتظری بقیه کاری بکنن، درست مثل همونایی که ازشون می‌پرسی چرا کاری نمی‌کنن.

هیچ‌کس از شما نمی‌پرسه این کلمه‌ی «مردم» توی جمله‌ی «مردم چرا کاری نمی‌کنن» دقیقاً از کجا اومده؟

«مردم» یعنی کی؟ غیر از من و تو هستن؟

همه منتظرن یه واژه‌ی مبهم به اسم «مردم» براشون کاری بکنه، و همین انتظار باعث می‌شه هیچ حرکتی برای تغییر شکل نگیره. حکومت عاشق همین انفعال و بلاتکلیفیه. جمهوری اسلامی تمام تلاشش رو می‌کنه که مردم نتونن ارتباط معناداری با همدیگه برقرار کنن، چون خوب می‌دونه تنها نقطه‌ی اشتراکی که می‌تونه همه رو متحد کنه، براندازی این نظامه.

برای اینکه چنین وحدتی شکل نگیره، با تزریق افسردگی سیاسی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، مردم رو از هم جدا می‌کنه.

و باز هم همون سؤال تکراری باقی می‌مونه:

«مردم چرا کاری نمی‌کنن؟»

2/1/25: 

 Retribution against the perpetrators of #StateTerrorism (the execution of political prisoners) is a national duty.

First, the people must understand what terrorism truly is. Then, it must become clear that the execution of political prisoners in Iran serves no purpose other than to instill fear and terror among freedom-seeking citizens. We must therefore recognize that what is labeled as “execution” under the guise of Islamic law is, in reality, nothing but state terrorism.

Now, the question is: What have human rights organizations done in response to this state terrorism?

Nothing!

What has the so-called opposition of the Islamic Republic done beyond empty condemnations?

Nothing!

Not only has this foreign-funded opposition failed to take any concrete action, but it has even condemned any forceful response to the perpetrators of state terrorism on multiple occasions.

In such a dire situation, should you—the true forces of resistance—continue to bite your tongue in fear that this compromised opposition might label you as “terrorists,” while your revolutionary brothers and sisters continue to fall victim to state terrorism?

Decades of struggle against the Islamic Republic have made one thing clear: The only way to end the executions—this systematic state terrorism against political prisoners—is through retribution against those responsible.

—

انتقام از عاملان #ترور_حکومتی (اعدام زندانیان سیاسی) یک وظیفه‌ی ملی است.

مردم ابتدا باید بدانند که تروریسم چیست. سپس باید درک کنند که آنچه در ایران به نام اعدام زندانیان سیاسی انجام می‌شود، هدفی جز ایجاد رعب و وحشت در میان مردم آزادی‌خواه ندارد. بنابراین، باید بپذیریم که آنچه تحت عنوان “اعدام” و در لوای قوانین اسلامی صورت می‌گیرد، در حقیقت چیزی جز ترور حکومتی نیست.

حالا سوال این است: سازمان‌های حقوق بشری در برابر این ترور حکومتی تاکنون چه اقدامی انجام داده‌اند؟

هیچ!

اپوزیسیون وابسته به جمهوری اسلامی، جز صدور بیانیه‌های بی‌اثر، چه اقدام عملی انجام داده است؟

هیچ!

این اپوزیسیون فاندبگیر نه‌تنها هیچ گام عملی برنداشته، بلکه بارها هرگونه پاسخ قاطع به عاملان ترور حکومتی را محکوم کرده است.

در چنین شرایطی، آیا شما، نیروهای مقاومتی واقعی، همچنان باید از ترس اینکه این اپوزیسیون مزدور برچسب “تروریست” به شما بزند، نظاره‌گر ت